aankomst in Athene

6) Het schip kon niet snel genoeg gaan. We zagen bijna het hele eiland al. ik was nog nooit zo blij geweest met thuis komen. Iedereen maakt een vreugde dansje. Zelfs ik deed mee. Eindelijk na die lange tijd. Ik zie in de verte al een menigte die ons opstaat te wachten, maar ik zie me vader niet. ‘waar is hij’ dacht ik bij me zelf. Ik wilde niet in paniek raken dus verzon een reden waarom hij er niet was. Mijn leven leuk eventjes goed te gaan… tot dat Mattheus tegen me begon te praten. ‘eigenlijk is zwart wel een lelijke klaar voor de zeilen van jet schip’ zei hij. Ik was verward. Huh? Zwarte zeilen? ‘F*CK’ riep ik uit. Iedereen stond meteen stil en keek naar mij. Zelfs de vogels die rond vlogen leken even stil te staan. In paniek rende ik naar de mast. Maar ik kon de witte zeilen niet vinden. Nee die lagen op het afgebrande schip! ‘papa’ riep ik uit. ‘papa, papa, hoor mij. Ik leef nog.’ Ik toen we naderde zag ik pas waar me vader was. Hij stond boven op een klif hoog boven zee. Wazig keek hij naar het schip. ‘papa’ maar het had geen zin. Hij hoorde mij niet. Mijn wereld stond stil. Ik zag mijn vader huilen, niet een beetje maar heel erg. Hij hief zijn handen naar de hemel en … sprong. Ik Theseus, ben schuldig aan de moord van mijn vader, zonder het te weten.