Naxos

4)
Hey Ariadne in de house! Theseus zit de hele dag al te mopperen dat hij zijn ‘lieve dagboek’ kwijt is. HAHAHA die heb ik gewoon gepakt, dus vandaag zullen jullie het met mijn aantekeningen moeten doen, ten eerste was de luxe op dit schip vreselijk, er waren geen bedden( heel erg!), Je sliep tussen de vis en ga zo maar door (heel erg!) Ten tweede ik had geen plek om me op te maken (heel erg!) Ik kon mij nergens wassen ( heel erg!) En o ja die kinderen stonken en ik had geen parfum (heel erg!)Maar die kinderen en Theseus leek het niets te boeien dat dat er allemaal niet was, hij was immers blij dat hij het er heelhuids vanaf had gebracht, en toch leek het dat hij zich ergens zorgen over maakte. Mattheus ‘riep plotseling Land in zicht!’ dat is Naxos zei ik blij ,want land betekende steden en steden betekende opmaken ( heel goed!) Helaas kwamen mijn verwachtingen niet uit want Theseus zei dat de minoïosche soldaten waarschijnlijk gewaarschuwd waren en dat de steden daardoor zeer gevaarlijk gebied was.(Heel erg!) We sloegen ons kamp op het strand op en al snel vatten wij allen slaap ( iedereen was heel moe.) Maar midden in de nacht werd ze opeens wakker daar zacht geritsel in de bomen. En daar stond Dionysos, god van de wijn. Hij gebaarde dat ik bij hem moest komen maar ik verroerde geen vin, ik wilde hier blijven ,bij Theseus! Mar Dionysos had blijkbaar andere plannen hij liep naar me toe en zei ‘Ariadne kom met mij mee, dan kunnen wij een lang en gelukkig leven lijden op de Olympus.’ Ik zei sorry, ik voel me zeer vereerd door u ,maar nee ik wil bij Theseus blijven. Zijn blik werd plotseling streng je gaat met mij mee het maakt niet uit wat jij wilt. De Moirae hebben het zo beslist. Nee u kunt mij niet dwingen met u mee te gaan ,nee ,nee ,maar Dionysos bewoog met zijn hand en ik viel in een eindeloze slaap.
Eindelijk ik heb mijn dagboek weer. Maar waar is Ariadne nou? Ik heb haar al de hele tijd lopen zoeken. Ik vindt het helemaal niet leuk dat ze MIJN dagboek heeft gestolen en allemaal rare dingen heeft ingeschreven. Alsof Dionysos haar echt heeft mee genomen. Dat zou toch niet… Ze is nergens te bekennen. Ik loop weg bij de andere, maar Mattheus volgt me. De tranen lopen me over de wangen. Ariadne is weg. Gewoon weg. De blijdschap die ik had was meteen omgeslagen in verdriet. Mattheus zei dat het allemaal wel goed kwam. Maar nee. Ik heb de goden uitgedaagd, ik moest natuurlijk Poseidon weer boos maken. Is dit de wraak van de goden? Ik wilde dat ik dat nooit het gezegd. Ik weet niet wat ik moet doen zonder Ariadne. Zij was mijn alles. Ik wil niet verder. ‘Goden ik smeek jullie geef Ariadne terug aan mij’. De nacht viel en ik wilde niet meer alleen zijn. Ik liep terug naar de kinderen en zonder maar een woord te zeggen, viel ik in slaap.